Het leven gevuld met het lange wachten.
Ogenblikken vol vuur en ongeduld.
Elk gedeeld moment kost een eeuwigheid in eenzaamheid.
Maar na elke storm komt rust, na regen weer zon.
Die momenten samen zijn het waarop ik wacht.
Korte voorbijgaande ogenblikken vol geluk.
Soms word het wachten me veel te veel.
Wolken pakken dan samen boven mijn hoofd.
Mijn blikken gericht naar boven, in zoek naar een teken.
Maar mijn teken is niet daarboven te vinden.
Noch op de grond waarop ik loop en leef.
Nee mijn teken zie ik alleen in je ogen.
Dus richt je blikken wederom op mijn aangezicht.
Kijk me aan met die zeeen.
Zet me voor eens en altijd vrij.
Maar dit zijn slecht wilde dromen.
Illusies opgewekt door verlangen.
Nooit zal ik liefde zien in die mooie ogen.