Waarom kan ik niet gewoon
een keer echt zeggen wat ik bedoel
wat ik echt zeggen wil
wie ik ben
dat ik bang ben voor alles
Voor alles wat onbekend is
Voor alles wat bekend is
Waarom kan ik niet gewoon
praten zonder een kop als een biet te krijgen
waarom kan ik nou niet gewoon ik zijn
ik wou dat ik het je gewoon kon vertellen
gewoon even alles eruit gooien
maar inplaats van dat te doen
sluit ik mijn hartje nog even wat meer
een onbekende iets vertellen
wat hij al weet
omdat een ander zijn mond niet kon houden
het niet kon laten
om alvast weer voor mij te praten
Waarom kan ik het niet gewoon zeggen
zonder mij zelf nog meer pijn te doen
Toch zal ik de stap moeten zetten
en zal ik alles kunnen vertellen
zonder een bloos op mijn gezicht
je geeft mij een heel erg vertrouwd gevoel
want me nog meer aan het twijfelen brengt
waarom waarom
-ooit, maar nog niet nu-