je voelt het, de ruzie begint op te komen.
je probeert het weg te duwen, te ontlopen.

en toch is het der dan toch je valt dicht.
en je kijkt de andere kant op met je gezicht.

het lijkt of je even van de wereld bent.
niemand die je ziet en niemand die kent.

de antwoorden op zijn vragen dwalen rond.
het lijkt wel alsof praten niet meer bestond.

je pusht jezelf om iets te zeggen.
maar je weet dat je jezelf er beter neer kan bij leggen.

het enige wat eruit komt is 'weet ik niet'.
en dat is waar ik het gesprek dan bij liet.

over gevoelens praten is iets wat niet gebeurt.
het gene wat onze relatie verscheurd.

droom en hoop dat ik op een dag kan zeggen wat ik voel elke dag.
dat het jou kapot maakt is iets wat ik zag.

het is een groot punt waaraan we hard werken.
maar schat ik beloof je binnenkort gaat je er wat van merken.

dan zal er geen papier meer nodig zijn om op de te schrijven wat ik voel.
maar dan zal je horen wat ik met mijn woorden bedoel.