je richt je op. raakt me aan. je houd mijn hand vast en houd me in je armen. jij houd mijn wereld omhoog. ik heb jou nodig om door te leven. jij kijkt naar mij, via de spiegel kruist onze blik.jij ziet bij mij wanhoop en ik bij ou liefde, angst, bezorgtheid en tederheid. het enige wat ik tegen je zeg is: 'wat je ziet is wat ik ben, kwetsbaar, breekbaar en klein, ik heb je nodig..ga niet bij me weg' jij haalt de natte haren uit de mijn gezicht. ze zijn doorweekt van tranen. je geeft me een vluchtig kusje in mijn nek dan laatje me los en loop je weg. ik zak langzaam naar de grond en kruip verslagen naar de muur. ik leun tegen de muur en trek mijn knieen beschermend naar mijn borst, mijn armen sla ik om mijn benen. mijn kin leunt op mijn arm en ik voel de tranen op mijn arm vallen. jij komt weer binnen en kruipt naast me. je trekt me naar je toe en zegt: 'ik blijf bij je, ik ga niet meer weg.. alles word je nu teveel.' het enige wat ik nog kan doen is mijn gezicht verstoppen in je oksel die zo vertrouwd naar je deo ruikt. je slaat je armen om je heen die mij zovaak beschermt hebben tegen de pijn die de wereld meegeeft.
dit is geen gedicht. dat ben k me bewust maar het was een droom die ik vanacht had. de jongen is mijn ex. ik heb hem toch meer nodig dan ik dacht