Alles is oké,
Het gaat prima met mij.
Dat waren vaak de woorden,
die ik tegen mijn vrienden zei.
Probeerde mijn hoofd leeg te maken.
Geen aandacht te besteden aan de pijn.
Probeerde door de tranen heen te lezen.
Probeerde in een normale wereld te zijn.
Maar zo’n verlies kun je niet verdringen.
Het vreet je op van binnenuit.
De tranen zul je niet kunnen bedwingen.
En de woede komt er zeker uit.
Diep van binnen was ik kwaad.
Ik was teleurgesteld in mijzelf.
Ik had een belofte aan jou gedaan.
En wilde niets liever dan die houden.
Maar toen ik er alleen voor moest staan,
durfde ik mezelf niet eens meer te vertrouwen.
Jou lot betekende voor mij ook mijn ondergang.
Het telde voor mij zo zwaar.
Dacht dat ik zonder jou niet leven kon.
Maar achteraf was die gedachte alles behalve waar.
Het werd rustiger in mij.
Toen ik het lot begon te accepteren.
Ik durfde mensen weer te vertrouwen,
want ook dat moest ik weer leren.
Als engelen zijn sommige mensen in mijn leven gekomen.
Misschien dat jij het van boven stuurde?
Nu durf ik weer mijn dromen te dromen.
En breek ik de betonnen muren.
Ik denk nog veel aan je.
Vaak, is het juiste woord.
Maar positief zijn mijn gedachten.
En ik accepteer het verleden dat bij mij hoort.