Zal ik ooit in staat kunnen zijn jou te vergeten?
of zal de herinnering aan jou,altijd aan mij blijven vreten?
Het doet zeer te weten van jouw bestaan...
omdat ik weet dat ik je echt niet kan laten gaan.
Jij zit vast in mijn hart en ziel...
weet nog steeds niet wat het is geweest waardoor ik voor je viel..
Wel weet ik dat er nooit iemand is geweest,die je kon evenaren...
naar wie ik gewoon zonder reden kon staren.
Gewoon omdat je mooi bent als persoon..
mooi om naar te kijken,om aan te denken,echt niet meer gewoon.
Dingen die er gebeurd zijn...ik wist dat het niet goed was,
maar dat je me al die tijd voor de gek hield,besef ik nu pas.
Jij was indertijd mijn leven...de reden waarom ik opstond in de morgen...
maar ook de reden van al mijn zorgen..
Dacht dat we het zelfde voelden,dat jij het net zo voelde als mij..
nu denk ik;"hoe kwam ik daar in vredesnaam bij???"
Hij belde me bijna nooit...maar zei wel;"Je bent mijn vriendin"
en als ik dan eindelijk je stem weer hoorde,stemde ik overal mee in.
Was stapeldol op je....vergaf alles wat je me aandeed...
het was géén lichamelijk maar wel geestelijk leed.
Je liet me zonder woord of wijs keihard vallen,
en liet een tijd m'n leven door jou vergallen.
Bij alles wat ik deed,keek ik of ik jou misschien zag...
en wist ik..als ik hem ooit weer spreek of zie ga ik weer overstag....
Nooit weer heb ik dit sterke gevoel mogen of durven ervaren...
je hebt nooit je daden aan mij kunnen verklaren..
Je doet alsof je van die tijd niet veel meer weet...
hoe moeilijk ook,het word hoog tijd dat ik je vergeet....