ooit zakken wij in de opoestoel
steunend kreunend of leunend
en zeggen niets meer tegen een geranium
want deze is te eenvoudig om naar te kijken
ze vergaat toch vanzelf na de bloei
in die zonnige vensterbank
en jij geniet ervan, en kijkt en denkt
wat is ze vergankelijk, maar vergeet
bovenal haar elke dag water te geven
Quicksilver: | Maandag, juli 14, 2008 17:35 |
Prachtig beeldend verwoord!;) liefs,knuffs Dicky |
|
Oorlam: | Zondag, juli 13, 2008 20:59 |
:D | |
88: | Zondag, juli 13, 2008 20:41 |
maffe oorlam, :) ik kan het gedicht niet meer bewerken, jouw reactie hieronder wil ik echt niet missen,dus laat ik het maar zo , thanks... | |
Oorlam: | Zondag, juli 13, 2008 20:04 |
elke dag?? 1 keer in de wek lijkt me afdoende;) | |
conan: | Zondag, juli 13, 2008 18:53 |
het leven zien voorbijglijden, zich spiegelen maar niet drinken uit de bron... mooi ! liefs conan*** |
|
peter1: | Zondag, juli 13, 2008 18:07 |
heel mooi beeldend ,gevoelig verwoord | |
88: | Zondag, juli 13, 2008 17:41 |
ja, dank jewel sunset, je bent een goede lezer.. | |
sunset: | Zondag, juli 13, 2008 17:37 |
Tja, en dat doen we - te dikwijls - dan ook nog met ons eigen leven. Een mooi beeldend voelgedicht. Liefs, sunset |
|
Auteur: spring-in-het-veld | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 13 juli 2008 | ||
Thema's: |