Ik lig hier langzaam maar pijnlijk
aan het sterven van ellende
met het vreselijke idee
dat ik je nooit meer in mijn armen kan houden
met het onverwachte idee
dat onze nachtzoen van laast
een afscheids kus zou gaan betekenen
Sommige termen zeggen
ik hou van je tot de dag tot ik sterf
maar je bent er niet meer
maar toch voel ik je geest nabij
Zo'n term kan niet kloppen
omdat ik nog altijd tekens van je ontvang
als ik me weer eens ellendig voel
dat opeens de afgevallen bladeren
om me heen walsen
alles opeens net iets mooier is
dan het normaal is
Elke keer wanneer ik aan je denk sterf ik een beetje
ze kunnen allemaal wel zeggen
hij wil je niet ongelukkig zien
tuurlijk wil je dat niet
maar ik kan het gewoon niet meer
ik ben op, gesloopt
ik ga kapot van binnen
als ik mensen zie die iets hebben
wat mij nooit meer zal overkomen
zo'n gevoel van duisternis
maakt mij gewoon tot zelfdoding
De hemel bestaat, daar ben ik van overtuigd
Want jij bent de hemel voor mij
Ik kan niet wachten om in onze
ware droomparadijs te leven
waar alles vredig en perfect is
Maar het wachten duurt mij te lang
Ik heb niets meer om voor te leven
Ik ben er klaar mee,
Een wereld zonder jou
geeft mij een onverdraagelijke pijn
dood me alsjeblieft?