Ze is overstuur, ze werkt te veel
Te hard, te intensief
Na een lange dag kan ze zich soms opwinden om vrijwel niets
Als ik haar tijdens een van de keren dat ze nog wel
Op tijd samen met ons eet
Vraag hoe haar dag was geweest
Is de reactie de laatste tijd niet echt positief
Bijna precies een jaar geleden rond deze tijd
Werd het echt te veel, is ze een dagje thuis gebleven
Ze heeft wel plezier in haar werk, écht
Maar de organisatie daar laat soms te wensen over
En als ze dan thuiskomt is het hier vaak ook nog chaos
Dingen niet opgeruimd, ruziënde kinderen
Ik snap wel dat ze daar dan soms even niet tegen kan
Maar de meesten hier snappen op zo'n moment
Gewoonweg het probleem niet
Vandaag weer, het komt niet heel vaak voor
Als het gebeurt is het toch altijd enigszins onverwachts
Ik was er niet bij toen het gebeurde
Maar ik herkende het meteen
En toen nog eens, net voor ze te bed ging
Ik wil eigenlijk naar haar toe gaan,
Haar troosten of zoiets
Maar ik durf niet,
Bang voor haar reactie ofzo
Ik hoorde wel het gesnik, het is nu opgehouden
Maar ik doe of deed niets
Ze wil eigenlijk niet dat anderen het weten
Ook vorig jaar, werd ze boos omdat mijn vader
Tijdens het ziekmelden bijna zei waarom
Ze wil niet dat ze het weten daar
Ze wil eigenlijk ook niet dat ze het weten hier
Maar sommige dingen zijn onvermijdelijk
Vandaar mijn angst voor haar reactie
Mocht ik haar snikkend aantreffen,
Of als ik op die manier direct duidelijk maak,
Dat ik het weet
Ze wil het eigenlijk zelf niet eens weten
Het voelt raar om hierover te schrijven,
Ik maak zo ook aan mezelf duidelijk dat ik het weet
Ik schrijf dit voor haar,
Om mezelf in te laten zien dat ik iets moet doen
De angst voor haar reactie
Niet meer zo zwaar mee laten wegen
Ik doe nu toch maar even niets,
Waarschijnlijk slaapt ze al
Maar de volgende keer moet ik iets doen,
Mits ik genoeg moed kan verzamelen
Ik wil niets liever dan haar troosten
En er voor haar zijn