Ik zat neer, luisterend
De stilte ontvouwde zich
ontzagwekkend in haar kracht
En ik speurde een gouden vogel
zwevend boven de blauwe leegte
Hij streek neer bij de bron
in de vallei van verleden dagen
En ik meende jou te herkennen
hoopte dat je de uren zou tellen
de herinnering aan
de jaren van vreugde samen
in het o zo beloofde land
En ik wenste dat je je zou laven
aan de bron die leven geeft
om samen met mij
de werkelijkheid te schouwen
in de spiegel
de droomspiegel
van volmaakte liefde