En er is niks meer dat de pijn kan verzachten...


Is het niet ironisch dat morfine de pijn aan je lichaam draaglijk maakt,
maar dat alle morfine op de wereld nog niet genoeg is om de pijn in ons hart te verzachten?

Is het niet wreed dat de één zich kapot zuipt en blijft leven,
terwijl de ander vecht voor z'n leven en het gewoon niet mag redden?

En hoe eerlijk is het dat iemand die nog zó graag wil leven dood moet gaan, en een ander die dood wilt nog blijft leven?
Waar zit dan de logica?

Is het niet gemeen dat een moeder met 2 kinderen de 50 niet mag halen
en dat iemand die eenzaam is ouder wordt dan 100?

Is het niet zinloos om hoop en vertrouwen te blijven houden dat alles wel goed komt,
terwijl ik je gewoon kwijtraak en niks of niemand er wat aan kan veranderen?

En hoe reëel is het om steeds te moeten horen "het komt goed",
terwijl het never nooit meer goed gaat komen?
Waarom mag het niet meer goed komen?