De dingen zijn kapot,
niet meer te helen,
gebroken vanaf het begin.
Zwijgend laat ik gewoon alles over me heen komen,
een nieuwe dag, een nieuw gevecht.
Waarom lijkt het altijd slecht te zijn
en doen je woorden me zo’n pijn
-als ze mijn hart bereiken-?
Mijn ogen houd ik gesloten,
om de realiteit maar niet te hoeven zien.
Handen voor mijn oren,
om me doof te maken voor de waarheid.
Alles is zo ontzettend donker geworden
en weer ga ik opnieuw de fout in.
Val terug naar mijn eigen, veilig wereldje.
Alleen kom ik er deze keer niet meer uit.