Waarom al deze pijn
waarom dit verdriet
waarom begrijpt hij mij niet
ik geef mij helemaal bloot
open mijn hart en ziel
maar het is of ik niet wordt gehoord
alsof alles aan mij hem stoort
geen zielsverwanten...
teveel verschillende kanten?
Soms weet ik het niet meer
doet het houden van zeer.
Ik was niet op zoek
de liefde was voor mij een gesloten boek
koos ervoor om alleen te zijn
om verlost te worden van de pijn
de pijn van "samen" maar toch alleen te zijn
nu noem ik in mijn slaap opnieuw een naam
ja...zijn naam...
en voel opnieuw de pijn
is dit nu het "zijn"
om steeds weer tegen muren aan te lopen en weer opnieuw te hopen...
terwijl je op hetzelfde moment voelt...
het is voor mij niet weggelegd
moet ik vervolgen mijn eenzame weg
is dit nu wat er met "zijn" wordt bedoeld?