Wat een rust, een rustig leven en toch is er met vlagen weer die onrust.Waarom? geen idee. Om wat ooit was misschien.Mis ik dat? Nee niet echt….en toch gaf die chaos van toen ook een soort rust. Alles ging zo in een sneltreinvaart en alles door elkaar, dat je de grip er op verloor en dat ook maar gewoon zo liet zijn. Berusting in de chaos. Deze rust is veiliger en helder. Maar omdat alles zo goed gaat is er wel een soort angst….wanneer gaat er eens iets mis. Stort het hele zooitje in. Vertrouwen dat is er wel, ja absoluut. Toch soms die onrust. Vage dingen die ik ooit deed gaan niet weg uit mijn geheugen. Ik lijk wel een olifant, ook die vergeet niets. Mijn hoofd zit vol. Wat een geluk dat ik mn levensmaatje gevonden heb en hij mij. Hij geeft me pas echt rust en bij hem vind ik rust in mezelf. En aan het begin staat God. Als je dat weet kun je pas echt rustig worden. Een koort uit drie strengen is niet snel stuk te trekken! En dat volle hoofd en hart dat ik mag ik bij hen legen en vullen met andere dingen. Het is bijzonder, wat een wonder.