Het verhaal van
Een verborgen traan
Verstopt, achter een muur
Een gordijn
Verdwaald in een doolhof
Om er zeker van te zijn
Dat niemand me ziet
Weggedoken, achter grote, witte ballen
Ik leef als een kluizenaar
Zodat niemand,
Maar dan ook niemand
Me ziet.
Ik ben zwakte
Ik ben pijn
Weggestopt, ver weg
Verborgen in de armen
Van verdriet
De wereld is mistig
Ik kan zichtbaar zijn
Maar ben doorzichtig
Ik kom tegelijk tevoorschijn
Met mijn ware ik
En als ik er ben
Wordt ik geboren in die witte ballen
Ik leef héél even
In de wereld van pijn
En sterf net zo snel weer
Als dat ik mezelf kan zijn…
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: D-Rose | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 08 mei 2008 | ||
| Thema's: | ||