medelina: | Donderdag, mei 08, 2008 20:48 |
Ik merk aan dit gedicht dat je je écht verloren moet voelen.. Je bent op zoek naar iets vast.. Iets waar je op rekenen kan..En dit begrijp ik maar al te goed. Zonder iets vast in je leven blijf je je onzeker voelen. Ik herken jou helemaal in dit gedicht! Zo mooi verwoord! Ik krijg de tranen in mijn ogen... | |
MayadeBij*: | Donderdag, mei 08, 2008 20:44 |
ey. als iemand werkelijk in je hart zit; bestaat daar geen twijfel over.. alles is vergankelijk ja; dat wel. maar waarom janken mensen dan nog vijftig jaar na dato? omdat ze zo zwak en zielig zijn?! (ik zou het graag willen onderschrijven.. maar zo is de realiteit niet. er is ´iets´ merkwaardigs mee aan de hand.. mijn theorie) dit is in ´zelfmedelijden´ geschreven. ik hou daar niet van. ik hou van mensen die godverdomme vechten tot hun laatste hout het af laat weten (kan toch?) x | |
Auteur: Sanne_ | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 08 mei 2008 | ||
Thema's: |