Mn leven zit vol hindernissen want ik blijf jou maar steeds missen. Ik moet zonder jou leven, zonder jou verder gaan. Maar in mijn hart blijf je leven, je blijft voortbestaan. We lachen en we huilen samen, die momenten beleven we keer op keer. Maar als ik ontwaak, ben je weg, je bent er niet meer. Ik wou dat ik je uit mn gedachten kon halen en je hier terug kon brengen. Maar hier in deze wereld kan ik jouw levenspad niet verlengen.
Maar dan val ik in slaap of ben ik in gedachten. Dan sta je weer naast me, en dan hoor ik weer hoe je lachtte. Je ogen glinsteren en kijken me aan. Ik vraag hoe het met je gaat, maar je blijkt me niet te verstaan. Je begint te rennen, en ik ren achter je aan. Ik houw je hand stevig vast want ik laat jouw niet nog eens gaan. Je rent steeds sneller , ik hou je niet bij. Je hand begint los te laten en ik roep “ blijf bij mij! Maar dan is het te laat, je verdwijnt in de verte. Ik schrik dan wakker en dan zie ik je staan. Je fluistert “ik zal nooit van je weggaan” Ik wrijf dan in mijn ogen, was het nou een droom ? of was je even terug? Ik krijg een warm gevoel van binnen, ik glimlach en laat ’n diepe zucht..
Mei2008 Dofieke.