Een bron van rust
De rosse weerwolfmaan
bescheen die winternacht
het koperen Christuskruis
feller dan ik had verwacht.
Ik riep om haar, krijsend
uit alle macht. Met een
olielamp kwam zij kijken
naar mijn jammerklacht
wiegde mij in haar armen
zong:slaap kindje zacht
terwijl ze wees naar de
sterren met al hun pracht.
Wat was zij lief en zacht.
Daar heb ik vele jaren later
nog vaak aan teruggedacht.
Vooral nu ze bij een
koperen Christuskruis
weggebracht wordt.
Of teruggebracht...
naar een bron van rust ?
Weer word ik door
haar gesust !
Reacties op dit gedicht
| milamber: | Zaterdag, mei 03, 2008 23:03 |
| apart, mooi | |
| Dirk Hermans: | Vrijdag, mei 02, 2008 23:11 |
| zeer goed verwoord | |
| Jacky Van den Berghe: | Vrijdag, mei 02, 2008 01:25 |
| Weggebracht ... teruggebracht. Mooi! Groetjes, Jacky |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Claude Aendenboom | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 01 mei 2008 | ||
| Thema's: | ||