Mijn ogen dwalen door het land
in de berm en tussen t groene gras
er was wel eens een mindere tijd
dat ik niet zo erg gelukkig was
mijn handen vul ik met kleine bosjes
vergeet me nietjes zo uit het wild
want ik weet nu als ik me rot voel
jij me zo weer uit die periode tilt
jij geeft me dan een vrolijk bosje
gevuld met licht, kracht en hoop
een duwtje in de goede richting
zodat ik weer naar buiten loop
daar kan ik opgelucht adem halen
voel je warme deken om me heel
en al blijf ik stilletjes vooruit lopen
zo ik loop niet echt meer alleen
laat de zon en lente maar komen
en al klinkt het soms wat maf
sta ik hier zomaar wat te praten
en leg dit kleine boeketje op je graf
Auteur: remie | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 25 april 2008 | ||
Thema's: |