Bladeren slaan om…
realiserend hoelang..
ik al vecht voor het geluk..
voor mijn echte glimlach..
En nog steeds..
nog steeds heb ik het niet..
niet kunnen winnen..
ik kan niet over de berg heen..
met cactussen die me..
prikken en de herinneringen..
terug laten komen..
Een manier om erover heen..
te kunnen komen..
is verwerken..
maar het is al te laat..
veelste laat.
Afgelopen jaren..
is er teveel gebeurd..
waardoor de berg steeds meer..
gegroeid is..
en ik zie het einde van geluk niet..
ik zie niet de uitweg..
Alles stapelt maar op en op..
niks maakt het minder erg..
en ik voel me radeloos..
zonder koers..
zittend onderaan de berg..
van me af te schrijven..
vol blijven houden..
maar me soms afvragend..
waar ik aan begonnen ben..
want nu er iemand..
in mijn leven is gekomen..
waar heel mijn hart van houdt..
is het een stuk moeilijker..
om de weg van opgeven te kiezen.