Zonder hen,
Het voorbije jaar
Was een jaar van afscheid nemen van velen
Door anderen die ik steeds mocht bijstaan in hun moeilijke tijden van
Ongeloof, verdoving, intens verdriet, eenzaamheid,
Verscheurdheid, niet te bedwingen tranen,
Woede en onmacht en vele duizenden keren,
Steeds opnieuw het holle waarom horen,
En steeds opnieuw zelf geen antwoord kunnen geven!!!
Soms vraag ik me af, hoe draag ik dit, hoe hou ik dit vol,
Wat zeg ik tegen die moeder die haar kind heeft begraven,
Wat zeg ik tegen de vrouw die haar man zag vertrekken
Naar Libanon maar nooit meer zag terugkomen,
Geveld in oorlogsgebied door een stom tank ongeval,
Wat zeg ik tegen de man in wiens hand er een granaat ontplofte,
En die zowel in het gezicht verminkt is en zijn arm verloor…
Wat kan ik doen voor de jongen die levenslang verlamd is,
Of voor de ouders wiens beide kinderen kort na elkaar
Zichzelf van het leven beroofden,
Of voor de weduwe die haar dochter ook diende te begraven ,
En nu helemaal alleen op deze wereld is,
Of voor de vrouw wiens man zichzelf in brand stak,
Omdat zij scheidden wilde,
Of of of ………
Raar maar waar tegen al die immense pijn
Blijf ik bestand ook al ben ik niet gehard,
Ieder mens zijn levensverhaal,
Blijf ik met geduld aanhoren,
Maar doorheen het horen,
Wordt ook mijn hart geraakt ,
En word ik herinnerd aan alle pijn die ook
In mijn hart is gegrift doorheen het eigen verlies,
Iedere dag opnieuw leer ik dat ieder verlies uniek is,
Of zoals een moeder ooit zei:
Niemand kent of voelt mijn pijn en verdriet,
Want deze pijn is van mij alleen,
Dus val me niet lastig met wat anderen overleven..
Luisteren is hier enkel op zijn plaats,
Luisteren naar het verhaal van diegenen die het verlies beleven…
Iedere dag leer ik dat ieder iets anders nodig heeft
Om het verlies draaglijk te maken,
De een gaat naar paragnosten, de andere roept om God,
Voor een andere zijn nu alle doden samen in één huis,
Een andere houdt zich recht aan het idee van een weerzien…
Wat ik geloof heeft hier geen belang,
Ik kan enkel in volle respect luisteren en meegaan in hun geloof…..
Iedere dag opnieuw leer ik,
Mijn tempo is niet het tempo van een andere,
De één verwerkt verlies na drie maand de andere heeft er jaren voor nodig,
De één gaat heel vlug verder met het leven,
De andere wil langer vasthouden en koesteren aan wat verloren is,
Ik kan er enkel zijn en het verwerkingsproces ondersteunen,
Zonder te oordelen of te veroordelen, open staan voor de ander…..
Hoe overstelpend dit immense verdriet mag zijn,
Iedere dag opnieuw ben ik dankbaar,
Dankbaar voor de lichtpuntjes die ik zie,
Dankbaar voor ieder woord van hoop,
Dankbaar voor de moed van velen,
Om ondanks het verloren gegaan leven,
Toch de kracht te zien, verder te gaan…..
Mensen met verlies zijn als gebroken vazen,
Met de scherven zoeken ze een nieuwe vaas te maken,
Het is nooit zoals toen de ander er nog was,
Er is een leven voor en een leven na,
Herinneringen blijven gekoesterd,
Maar steeds opnieuw klopt er een nieuwe toekomst aan,
Gewoon anders dan toen…..
En ik, ik blijf de clown in mezelf koesteren,
De clown met zijn grappen en levende humor,
De clown die het leven lichter en draaglijker maakt,
De clown die nu en dan het masker van de afstand draagt,
Om in wezen steeds nabijheid te zijn,
De clown die gewoon blijft hunkeren naar vrijheid,
Die vrijheid om gewoon mezelf te zijn!!!