Bewustheid.
Soms denk je iedereen te begrijpen, te snappen. Denken in te zien hoe ze de dingen bedoelen.
Het maakt je met de tijd zo stevig, vast en zeker van jezelf. Je kan je eigen onbegrip haast niet meer vatten.
Maar hoe verder je loopt in jezelf en in je leven, toch komt weer die ene situatie wat je reis kan onsporen.
Het kan je bewust van zelfkennis zo enorm kwetsen. Alvolgens het al snel je ziel zal betasten.
Een inzicht van jezelf. Dat wat jij denkt te zijn als organisme, wezen, gewoon dat inzicht van wie jij bent als persoon.
Gedachtens wat gaan razen door je hoofd. Je probeert en doet moeite om ze te handelen. Je vecht als ware om jezelf te begrijpen.
Want hoe kon het nu zo komen , Het besef wat je hebt, over hoe dingen in "jouw" werkelijkheid zijn.
Je gaat je af vragen : "Is dit leven slechts een personage en speel ik maar een amateuretishe rol?
Heb ik dan al in de spiegel gekeken?
mezelf erin gezien in alle aspecten?
Heb ik oog in oog met mijzelf gestaan,
de hand geschud en herinneringen en verleden aanvaard en geplaatst? Ben ik wie ik ben?
Zo'n twijfel,
enkel en ook maar alleen,
door dat ene onbegrip van mij in wat hij bedoelde.