Ruim een half jaar geleden wist ik het al,
alleen zij wisten het nog niet.
Ik knokte en vocht en zij verwierpen mijn verdriet.
Ik deed dingen in zuivere paniek,
maar ik was dom en zag dingen die er niet waren,
hoe kon ik mijn intuitie verklaren?
Was al vaker op dit station geweest,
kon het spoorboekje uit mijn hoofd.
Maar als je dan alleen al de inleiding voorleest,
word je toch niet geloofd.
Wist wat er ging komen en legde me er bij neer.
Wilde op voorhand een scheiding voorkomen,
misschien had ik het wel mis dit keer?
Een goede vriendschap mocht ik niet in de weg staan,
ik toonde je het respect en liet je begaan.
Het was een principekwestie moest ik weten
die domme intuitie maar vergeten.
En nu blijkt weer dat ik mijn gevoel wel kan vertrouwen,
en weer heb ik het niet tegen kunnen houden.
Ach ik hoef geen angst te hebben,
Slechts een periode van voorbijgaande aard,
Dus heb mijn kalmte bewaard.
Omdat ik wist wat er gebeuren ging,
mijn onmacht en verdriet in herinnering,
ben ik nu in shock en weet niet wat ik voel,
van binnen bevroren,van buiten koel.
Op mijn intuitie ga ik voortaan bouwen,
ik heb geleerd dat ik mezelf kan vertrouwen.