»Hulp vol tranen«
En dan plotseling niets
want ik doof, jij vuurt
en het leven verdwijnt
als iets dat eeuwig duurt
Stap voor stap, geplaatst
door de bedding van blinden
draagt de onmacht mij
langs tranen, ik moet vinden
Polsen schreeuwen, tonen
gisteren was laat, maar toch
morgen wordt later en dan
toont tijd slinks haar bedrog
De wereld eindigt eerder
dan de glimlach ons bespaart
Bloedend en krijsend, maar hulp
blijkt het allemaal niet waard
©Kirr, 11-03-08, 21:40