Schuifelende voeten..
staan aan de rand..
de rand van opgeven..
Ik sta hier dikwijls..
en altijd alleen..
dit keer weer..
terwijl de wind..
mijn haren bespeelt..
plakken ze aan mijn..
natte tranen..
die blijven stromen..
Mijn ogen sluiten zich..
en herhalen mijn verleden..
alleen op die manier..
kan ik mezelf zo down maken..
om voorgoed eruit te stappen..
want ik ben het zat..
en ik snap mezelf niet meer.
Het liefste vriendje..
van de wereld..
houdt van mij om wie ik ben..
en dat is mijn enigste..
verre houvast.
Nu ik alleen ben..
is het niet genoeg..
mijn gedachtes..
mijn geweten..
ze verwarren me..
ik ben nooit het juiste..
meisje geweest..
om als vriendin te hebben..
Alles kapot makend..
scheldend en snijdend..
al zo lang..
vecht ik tegen depressies..
maar ik overwin ze maar niet..
en ik ben het zat.
Dus laat me gaan..
neem me mee..
naar een plek..
waar ik opnieuw kan beginnen..
en laat de aarde me vergeten..
laat mijn liefste..
me vergeten..
want de rouw verdiend hij niet.
Laat mij nooit bestaanend zijn..
zodat ik niemand pijn doe..
met mijn plotselinge verdwijning.