onbereikbaar

Onbereikbaar

Ik zag haar op het perron,
samen wachten op de trein.
je mooie zwartje haar viel als een waaier
over de kraag van je jas
donkere ogend die glansde,
haar adem was zichtbaar
in de koude lucht
ze was zo mooi,
maar zo onbereikbaar
ze keek mij aan
en de kou verdween
we stapte samen in de trein
zaten in dezelfde coupe
kon mijn ogen niet van haar afhouden
je keek onder je lange wimpers naar mij
en knipoogde en vroeg waarheen gaat de reis
Amsterdam zei ik als in een roes
ik ook antwoorden je
verder zwegen we lazen onze krant
of boek, en reisde zwijgend verder
we stapte samen uit , je draaide je om
en gaf me eens kus op de wang
fijne dag zei je met een knipoog
ik stond aan de grond genageld
sprakeloos je nakijkend
zo mooi gracieus wandelde je weg
zo onbereikbaar

Geschreven door

Paul Willems (Quikkie)

Reacties op dit gedicht

Paul Willems (Quikkie) vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

marian:	Maandag, maart 03, 2008 17:33
was het echt, of in je droom lieverd? mooi geschreven. xx

Lovely_ girl:	Vrijdag, februari 29, 2008 18:15
wauw !! wat een mooi schrijfsel :) heel graag gelezen .. liefs en een warme kus ;)

Over dit gedicht

Auteur: Paul Willems (Quikkie)
Gecontroleerd door:
Gepubliceerd op: 29 februari 2008
Thema's: [Fictie]