Tussen al die bloemen hier om jou heen
Was er eentje die in stilte verdween
Want het baarde zich liefdevol zorgen
Met de vraag hoe moet het verder morgen
Eens al het water weg en opgedroogd
Die men met een traan of een lach beoogd
Weet elke bloem zoveel te vertellen
Boeken vol tragedies of novellen
Maar daar stond ergens eentje gans alleen
In een harten vaasje zo hard als steen
En het voelde zich echt niet geborgen
Terwijl het voor jou had willen verzorgen
Het had nochtans met liefde geknipoogd
Had zijn stamper wringend wat verhoogd
Wat de meeldraden opeens liet zwellen
Die hem met stuifmeel kwamen herstellen