Ookal zou ik niet meer zijn wie ik was,
ik blijf mezelf door eeuwigheid heen.
De keuze is moeilijk, maar
de toekomst lonkt het meest,
de vrijheid eist haar rol op,
vermoedend wat gebeurd.
De -inmiddels- dode hond kijkt naar boven,
alsof een ster antwoord geven zou.
Haar stem word omvormd door gretige worstelingen,
opzoek naar zichzelf in een wirwar van draden,
kruipend onder het zware gewicht van zelfkennis,
zij hoorde zichzelf in duizenden hoeken.
Zij gaat en komt niet terug,
zij blijft maar haar schoonheid verdwijnt.
Niets voelt beter als vragen die blijven hangen.