Zal ik het ooit vinden?
Zou ik ooit zo gelukkig zijn zoals anderen?
zal deze kilte in m'n hart nog veranderen?
Zal er ook voor mij iemand rondlopen die mijn pijn ziet?
die niet denkt;"Dat meisje kan ik wel even gebruiken",maar die denkt;"Welke idioot doet zo'n meisje nou verdriet?"
Zal er echt nog een jongen zijn die mij met respect wil behandelen?
en die de weg naar samen gelukkig zijn wil bewandelen?
Op dit moment denk ik het niet ik voel nu alleen pijn,
en wil nog steeds bij hem die mij zo veel pijn heeft gedaan zijn.
Je deed net of je me echt leuk vond,
die ene dag samen vonden jou lippen meerdere malen mijn mond.
We hebben lekker samen gelegen op de bank,
voor het eerst in een ongelukkige periode in mijn leven hoorde ik weer een vrolijke muziekklank.
Eindelijk iemand die niet dacht aan het zo gauw mogelijk ontdoen van alle kleren,
niet iemand die meteen overal bij zat te gleren.
Je deed precies wat ik nodig had,me dicht tegen je aan houden,
eindelijk iemand waar ik op kan vertrouwen.
Daarom deed het wat je 2 dagen later zei dubbel zo zeer,
we hadden in totaal 1dag samen doorgebracht,alles was nog zo pril en teer.
Je zei tegen me dat je er nog aan toe was,
het is bijna 2 maand geleden en het zit me nog dwars.
Normaal kan ik me er vrij snel overheen zetten,
maar bij ons klikte het zo goed,ik werkook nog bij je op de afdeling en ik voel gewoon nog dat je nog op me zit te letten.
Net of je er niet zelf voorgekozen hebt,maar of je bang bent om een relatie aan te gaan,
zelf heb je ook al door 2 meiden in de kou gestaan.
Misschien durf je ooit nog de uitdaging aan,
en durf je tegen me te zeggen dat je wou dat je me dit nooit had aangedaan.
Maar ik denk niet dat je dat gaat doen,
daarom zit ik nog wel een tijd te treuren en terug te denken aan "toen".
Monica