Verscheurd...
voor de zoveelste keer
mijn hart...
of wat er van overblijft.
Na het zo goed beschermd te hebben
zo goed, zo lang
en het ergste:
je wist ervan!
je wist van mijn pijn,
mijn verdriet
en wat ik had moeten doorstaan
je wist het,
toen ik je leerde kennen...
boem... ik was verliefd
die liefde groeide uit,
ze bloeide...
maar wel tot vriendschap
een vriendschap,
zo groot,
je was mijn engel,
mijn beschermengel.
Je kwam voor me op,
maakte je razend,
razend kwaad
als er iemand een schunnige opmerking maakte
toen ik je al lachend kalmeerde
voor zoiets ridicuul,
zei je;
zoiets mag bij iedereen
maar niet bij jou,
niet bij jou...
het gevoel dat je me gaf,
dat gevoel valt moeilijk te omschrijven.
Ik voelde me goed,
geliefd,
ik voelde me beschermd,
door jou...
Tot die nacht...
"Kom je niet?"
"Wil niet alleen zijn, niet vannacht,
heb mijn maatje nodig..."
Die kus van die nacht,
die kus zette mijn wereld op zijn kop.
Toen ik vroeg wat we deden,
gaf je een droom van een antwoord
"Iets wat al langer moest gebeuren"
Tot op heden kan ik niet begrijpen...
waarom ik?
waarom jij?
Je bent verliefd op een ander
en toch deed je wat je verafschuwde..
me gebruiken zoals al die anderen.