Verdrietig zijn
De zon
schijnt.
Enkele wollige woken
zweven in het zwarte kader.
Enkele seconden later
zijn ze uit het zicht verdwenen.
Mijn hoofd bonst
als een bombardon.
De woorden van de leraar
drijven langzaam met de wolken mee,
weg uit het kader,
ver weg van mij.
De zon
ruimt mijn geest.
Het bonzen in mijn hoofd
vermindert.
De stilte
maakt plaats voor gedachten.
Beelden
flitsen door me heen,
herinneringen
aan tedere momenten
waaraan ik me koester
als ik verdrietig ben.
Wat later
is alles verdwenen.
De stem van de leraar
dondert door me heen.
In mijn hoofd
weer tromgeroffel.
De warme zon
schuilt achter kille, grijze wolken.
Liefdevolle herinneringen aan jou
sluiten zich weer in mijn hart.
De hemel scheurt open
en weent...