Het lukt niet,
niet meer.
Vallen en opstaan,
het doet zo'n zeer.
Alles propt zich op,
in mijn hoofd.
Het gaat niet meer,
ben zo goed als verdoofd.
Maar wat moet ik nu,
waar ga ik heen.
Naar hier of naar daar,
samen of alleen.
Liever alleen,
want ik ben op.
Laat me maar even,
voel me echt als een flop.
Dacht dat het over was,
maar het is ineens weer terug
Ineens een traan over mijn wang,
mijn gevoelens gaan zo vlug.
Kan mezelf niet begrijpen,
en wie dan wel.
Als het mezelf al niet lukt,
zit gewoon in de knel.
Dus laat me maar even,
even helemaal alleen.
Dan laat ik mijn tranen stromen,
en sleep ik mezelf er doorheen..
..hopelijk.