waarom voel ik toch die onzekerheid
je kijkt me aan en ik voel me zo bevrijd
maar toch die pijn die je achterlaat
omdat ik weet je bent niet van mij, maar van haar
je bent van die ander en dat doet zo,n pijn
zo nu en dan mag ik even bij je zijn
dan raak ik je aan, en het voeld zo vertrouwd
al is het maar voor even
maar dat zijn de momenten waar ik op bouw
hoelang kan ik hier nog mee doorgaan
mijn verlangen naar jou word iedere dag groter
iedere dag neem ik me voor
dan wil ik je vragen, kies je voor mij, of kies je voor haar??
maar ik kan het niet
veelste bang om je kwijt te raken
de angst is te groot
dus blijf ik zo doorgaan
totdat ik weet dat ik zonder jou kan
en tot die dag probeer ik te genieten
van de momenten die we samen zijn