Ik verander meer en meer.
Mijn karakter zelfs mijn beeld.
Ik ben mijzelf niet meer
Ik zie het met mijn eigen ogen,
Ik kan mezelf haast niet geloven.
Ik ben mijzelf niet meer.
Vijf jaar een dode vogel en ik ween.
Ik Loop er nu gewoon omheen.
Ik ben mijzelf niet meer.
Waar is mijn grote medelijden.
Toen ik nog mensen kon verblijden.
Ik ben mijzelf niet meer.
Ik hoor mij zuchten en mij kreunen.
Hulpeloos tegen ’t aanrecht steunen
Ik ben mijzelf niet meer.
Ik kijk in de spiegel naar mijn smoel.
Ik krijg dat akelig gevoel.
Ik ben mijzelf niet meer.
Hoe kan ik hier nu aan gewennen.
Mijn ouders gaan mij niet herkennen.
Ik ben mijzelf niet meer.
Hightree&me: | Zondag, februari 10, 2008 18:53 |
respect to u and your poem | |
appelboom: | Zondag, februari 10, 2008 11:16 |
Stilmakend mooi geschreven Roger, knuf.. Liefs en een fijne dag, Vicky |
|
Dirk Hermans: | Zondag, februari 10, 2008 07:56 |
heel mooi | |
iezor: | Zondag, februari 10, 2008 07:45 |
mooi | |
Auteur: rovago | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 10 februari 2008 | ||
Thema's: |