Ik ging naar je toe
Want het was tijd.
Ik ging naar je toe
Om jou.
We praten een wandeling vol met woorden
Zinnen buitelde over elkaar heen
Terwijl de natuur stil, geluidloos was
Raasde het in ons voort,
Onvermoeibaar.
Tot de moeheid toesloeg
en de stilte ons rustpunt werd
Ik was bij je.
Want het was tijd.
Ik was bij je
Om jou.
Ik lag dicht naast je
Want het was tijd.
Ik wilde niet gaan slapen
Moest over je waken
Ik keek aandachtig naar je.
Hoe je in rust ontspannen raakte,
Beschermd door mijn lijf en aandacht.
Niemand zou je kwaad doen.
Alle spoken bleven buiten.
Ik was bij je.
Want het was tijd
Ik was bij je
Om jou.
Lag nog naast je
bij het aanbreken van een dag
De ochtend gaf ons nieuwe kracht
Duizend woorden als kruimels brood
Die het ontbijt begeleiden
Het moment van tot ziens
En niet vaarwel
Onze wegen scheiden
Ik kom terug
Wanneer het tijd is
Lovely_ girl: | Zaterdag, februari 09, 2008 18:21 |
pff zucht :) wat een mooie weer paul ben sprakeloos ! heel graag gelezen, ik ga hem nog heel vaak over lezen het is een pareltje !! liefs |
|
MayadeBij*: | Zaterdag, februari 09, 2008 16:41 |
dat klinkt prettig :) iets van ´onvoorwaardelijk´.. ik word althans ontzettend panisch van dwang en onaflatende jaloezie. yep! doe mij dit soort liefde maar; gewoon; relaxed.. kus. | |
Auteur: Paul Willems (Quikkie) | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 09 februari 2008 | ||
Thema's: |