in de schaduw van de tempel
geboortewieg van een visioen
ligt mijn woord te spartelen
niemand die het meedragen zal
sterker wordt de slang rond mijn hals
verder reikt mijn weerloze hand
nooit zag ik de toekomst zo zwart
waarom schildert iedereen ze wit?
tijd zal komen en het lot drijft
in de kanalen van mijn bloed
de mens is gedoemd tot sterven
ziet niet het masker van de storm
welke ziel verdient de waarheid?
wie wordt het volgende offer
van de leugen, giftige wijn?
wanneer breekt de hel hier echt los?
je bultert, je grijnst, je baalt
van mystiek, mijn enige taal
enkel de vlammen die komen
begrijpen waar ik naar verlang
als de bergen monden hadden
zongen ze hetzelfde lied als mij
versmaad dan ook maar de heuvels
zoals je deed met de prinses