Zoals jij mij eens schreef, zeg ik veel te weinig,
of schrijf ik teveel,
te weinig,
genoeg.
Zijn ogen gaan over in het snarengejammer van Cello's,
hij breekt de stilte als glas, of dromen wij
omdat het er eigenlijk niets meer toe doet,
hij zou moeten vergeten, maar leeft voort door de dood.
Zijn Cello is gebroken, duizend stukjes hout, dood en verderf,
hij verwond zichzelf met de snaren, ze zijn niet gebroken,
versneden met bieslook en stuifmeel,
zijn Cello ligt weg te rotten op de grond,
hij heeft zichzelf dood gesnoven.