Weer is er een jaar voorbij,
maar ik ben je nog steeds niet vergeten.
Maar hoeveel ik ook van je hield,
je zult het nooit en te nimmer weten.
Jouw liefde was niet echt,
nog steeds heb ik moeite dat te geloven.
Maar wat nog veel moeilijker is,
is dat mijn gevoelens nog steeds niet willen doven.
Maar het maakt allemaal niets uit,
want jouw hart bleek er een van steen.
Hoe kon ik ooit vermoeden dat jij bleek
een vrouw zo koel, egoistisch en zo gemeen.
Jij verdween gewoon in het niets,
pijnlijker kon jouw harteloosheid zich niet openbaren.
Geen woord, geen mail, helemaal niks,
niemand die jouw onmenselijkheid kan evenaren.
De liefde die ik met je wilde delen,
was er een die je nimmer meer zult vinden.
Waar wat kan het jouw schelen,
als enkel hebzucht jou weet op te winden...