Wat waren wij ontzettend blij,
Nog zo’n klein lief kindje erbij.
Steeds opletten wat je zegt en doet,
Omdat je het nog even voor je houden moet.
Het liefst wil je dit met iedereen delen,
Je geluk delen, met zo velen.
Toch houd je even wijselijk je mond
En leef je goed en gezond.
Dan komt het moment dat je je ouders blij maakt,
En hen in hun diepste emotie raakt.
Dit hadden ze echt niet verwacht,
En glunderen zeer verdacht.
Ook de kinderen krijgen het blije nieuws te horen,
In de zomervakantie wordt hun broertje of zusje geboren.
Helemaal verrast en de hemel te rijk,
Vertellen ze het aan iedereen in de wijk.
Ook op school wordt vol trots het verhaal gedaan,
En ze kunnen heel de wereld aan.
Namen worden door hen verzonnen,
En ook het raden broertje of zusje is begonnen.
Dan eindelijk het moment om naar de baby te kijken,
Wellis waar op tv, maar dat zou anders blijken.
Geen hartslag op de monitor, geen teken van leven,
Al ons geluk, waar is het gebleven?
Als donderslag bij heldere hemel stort je wereld in elkaar,
En terwijl ik naar het beeldscherm staar,
Hoop ik dat het hartje toch gaat kloppen,
En wil ik tegen alles en iedereen aan schoppen.
Tranen stromen over mijn wangen,
En volledig door verdriet bevangen,
wil ik naar huis, naar mijn eigen omgeving
daar is het vertrouwd en geef ik me over aan mijn beleving.
Samen met Erwin knuffelen en huilen,
Het liefst zo ver mogelijk verschuilen.
Waarom, schiet steeds door mijn hoofd,
Ik heb geen antwoord en ben verdoofd.
Ik kan niet eens zelf mijn moeder bellen,
Om haar het verschrikkelijke nieuws te vertellen.
Volledig lamgeslagen zit ik op de bank te grienen,
Wat hebben we gedaan om dit te verdienen?
Niets natuurlijk, maar toch is het gebeurd,
En Erwin belt onze ouders terwijl hij treurt.
Ze weten niet wat te zeggen en leven heel erg mee,
En daar zitten we dan, heel erg gedwee.
De kinderen komen enthousiast thuis
En willen de baby zien via dvd op de buis.
Ook hun blijdschap slaat om in verdriet,
En snappen doen ze het al helemaal niet.
Zo goed mogelijk proberen we het uit te leggen,
En zoeken we de juiste woorden om het te zeggen.
Geen enkel woord lijkt goed te zijn,
En zij zien ook onze pijn.
Ze stellen enorm veel vragen,
En op dat moment begint het mij te dagen.
Zo met onze kinderen praten, doet me goed,
En geeft me ontzettend veel goede moed.
Goede moed om verder te gaan,
En sterk met hen in het leven te staan.
Samen als één gezin dit verlies verwerken,
En elkaar hierdoor versterken.
Hier is weer maar eens het bewijs,
Hoe dun ook je ijs…
De liefde van je kinderen en je man,
Zorgen dat je heel de wereld aan kan.