Waarom ben ik wederom zo moe
doe ik alle boeken terug toe.
Ik heb er effen geen zin meer in
zie geen eind maar ook geen begin.
Wil rust, dat is nu een must.
Gevoel dat is nu wel ver heen
Een masker op, laat mij alleen.
Geen verdriet, geen woede maar ook geen plezier
en denken 'waarom zijn we hier'
Ook bij mijn naasten zie ik pech
Ook zij hebben die moeilijke weg.
Wij zijn niet gemaakt om gelukkig te zijn
En soms lach ik wel eens voor de schijn
Nee ik zit niet weer in een dipje
In het heelal ben ik niet eens een stipje
Wie maalt er nog om wat ik doe of voel
Wie snapt nu echt wat ik hier bedoel.
De euforie van 't bestaan is nu ver te zoeken
en ik hoop hierin ooit vooruitgang te boeken.
Maar niemand, nee niemand kan me hierin nog helpen
Ik moet zelf de diepe wonden stelpen.