Winter in de Dordogne
Van het bos is alleen de rand verschenen
De grond is onder mijn voeten verdwenen;
Vervangen door een witte knerpende laag.
Er ligt na jaren weer sneeuw vandaag…
De sneeuw waait recht op me af
Als uit een onzichtbaar kanon geblazen,
Want uit een punt zich verspreidend.
Het is vreemd en doet me verbazen.
Wat me ook van slag afbrengt:
Is dat ik me niet vergis
als ik zie dat het ook zo is
wanneer ik me een kwartslag wend
Het aantal kleuren is nog maar drie:
Het wit voor weg en land.
Het zwart voor boom en tak.
Het lichtend grijs dat ik erboven zie.
De horizon is uit mijn zicht verdwenen;
De einder ligt op loopafstand.
Bomen geetst door een meesterhand.
De wereld heeft nog nooit zo klein geschenen.
Geraakt ben ik , door deze stille eenvoud.
Dat ik hier nu ben doet me goed
Er is niets anders dat er toe doet,
Maar ik krijg het prozaisch koud.
Terug naar het afgelegen huis.
Daar is de wereld op de buis:
Droom en daad in boek en krant,
een haardvuur dat knappend brandt.
Kruising D281 met D309 bij St Jean de DURAS
Gîte La Chouchounette 27-2-2004
Theo BODDÉUS