Soms denk ik terug aan toen...
Aan jouw zwoele ogen, je mooie lach en vervolgens onze 1e zoen.
Nooit vergeet ik meer die tijd...
Vol met jouw liefde, gesproken trouw en genegenheid.
Die jaren van geluk vlogen voorbij...
Nooit meer jouw liefde, nooit meer samen en langzaam werd het ``jij`` en ``ik`` inplaats van ``wij``.
Toen wist ik het zeker...
Onze liefde voor elkaar werd verleden tijd.
Het maakte plaats voor woede, verdriet en vervolgens veel eenzaamheid.
Waarom kwam je nooit een met spijt?..
Het voelde als verraad in die tijd.
Beiden deden we dingen verkeerd...
En hebben zo elkaars hart bezeerd...
Maar jij maakte een eind aan ons samenzijn...
Je vocht niet eens...
Of voelde jij geen pijn...
Die tijd van ons samen geef ik een plekje...
een plekje in mijn hart...
Tussen de rest van mijn verleden...
En toch een plekje apart...
Want het wordt tijd om eindelijk verder te gaan in het heden...