Er klinken woorden uit jouw zwijgen
je ogen spreken hartverscheurend
maar dragen alle leed in stilte
onmiskenbaar vol van kracht
 
je mond spreekt zinnen die verdwalen
in hun eigen overleving
en je dragend masker
zoekt lachveinzend ondersteuning
 
zo lijken krachten te overwinnen
maar de verborgen tranen
stromen onbeheersbaar samen
in een poel van overbelasting
 
tot ze ooit gebroken overvloeien
dan komt er eindelijk openstelling
om je echte pijn te delen
krijgt helen haar verdiende loon
 
 
 
 
27 12 2007
 
Reacties op dit gedicht
Ria Klein Herenbrink vindt het leuk als je reageert op dit gedicht

Nog geen account bij Gedichten-Freaks?
Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres


doetsi: Vrijdag, december 28, 2007 10:40
Krijgt helen haar verdiende loon...en dan... Ja dan is alles weer zo wonderschoon en het verdriet de moeite waard gebleken.


Hilly N: Donderdag, december 27, 2007 20:23
Dat is echt verdriet hebben.
Rakend mooi Ria

Lieve groet, Hilly


Ria -rimpeling-: Donderdag, december 27, 2007 16:31
Prachtig en rakend verwoord,zo waar wat je hier schrijft!!

liefs Ria


erje: Donderdag, december 27, 2007 16:08
met belangstelling heb ik dit gedicht gelezen en vind je woordkeuze uitmuntend
waarbij het geschrevene helemaal tot zijn recht komt mijn complimenten, mooi
liefs Ronny


Quicksilver: Donderdag, december 27, 2007 14:33
Lieve Ria dit gedicht raakt mij in iedere vezel!!Helen door te breken, hoe vaak moet de mens wel niet breken om tot volheid te komen in alles... maar ik gelief het liever zonder masker.... Zoiets ongeveer komt in mijn gedachten bij je rakende gedicht!!

ik wens jou ook veel kracht en sterkte toe! Bedankt voor je reactie!!

dikke knuffels en kuss,
Dicky



appelboom: Donderdag, december 27, 2007 14:10
Rakend in stilte en ontroering... warme knuf...

Liefs en een mooie dag, Vicky


1_2_tree: Donderdag, december 27, 2007 13:19
super! heel mooi geschreven:
''''maar de verborgen tranen
stromen onbeheersbaar samen
in een poel van overbelasting''''


japonica: Donderdag, december 27, 2007 12:21
Vanuit het ware binnenste geschreven. Ik ontwaar een gevoelsmens pur sang in dit gedicht. Knap !!

Liefs
Japonica


mums: Donderdag, december 27, 2007 12:17
dit raakt lieve Ria..., wat even bij me op kwam was...hoe vaak kun je breken.pfff.

kus

liefs mums


Cora (ZIJ): Donderdag, december 27, 2007 12:16
Yep, zo is het, gisteren bij het diner ook heel wat muren gezien als je begrijpt wat ik bedoel,

lieve groet,


MayadeBij*: Donderdag, december 27, 2007 11:57
:) zeker! kus.


Will Hanssen: Donderdag, december 27, 2007 11:54
Wat heb je dit weer mooi geschreven Ria, hartverscheurend maar toch ook hartverwarmend........

Liefs, Will


Adelaar: Donderdag, december 27, 2007 11:51
Met tranen in de ogen gelezen. Heeft bij mij 15 jaar geduurd voor ik brak en mijn verdriet de kans gaf.
100% (h)erkenning, mij diep rakend.

Lieve groet, Ruud


fran92: Donderdag, december 27, 2007 11:36
Mooi geschreven lieve Ria.

Ik sluit me verder aan bij Mamsiemomo en Switi.

Dikke kuss en knuffel voor jullie allebei!

Liefs fran92


Janny Scheybeler de Jonge: Donderdag, december 27, 2007 11:29
wat goed beschreven van jou!
groetjes janny


Mamsiemomo: Donderdag, december 27, 2007 10:38
Prachtig geschreven wat bij zoveel mensen gebeurt. Het lijkt wel alsof we niet meer kwetsbaar kunnen en mogen zijn.

Fijne jaarwisseling en lieve groetjes,

Mo


fortuna: Donderdag, december 27, 2007 10:30
treffende omscrijving van ''je sterker voordoen dan je bent''.

Supersterk, Ria. ;)

Liefs


*Ria Klein Herenbrink* Raira: Donderdag, december 27, 2007 10:17
Ik denk dat je het verkeerd begrepen hebt nummer 127
beslist geen wraakgedicht!!!

liefs Ria


Nummer 127: Donderdag, december 27, 2007 10:13
wow
een wraakgedicht
dat lees je niet vaak
of vergis ik mij
en gaat dit meer om liefde
dan om terugpakken

Nummer 127


Rien de Heer: Donderdag, december 27, 2007 09:50
Je hebt het verdriet wel heel mooi verwoord, maar....tja weet ik eigenlijk niet....

Groetjes,
Rien.


Windwhisper: Donderdag, december 27, 2007 09:36
Ja dit is dus echt verdriet hebben en daarna je uiten en je ziel laten helen
lieve groet Cobie
Goede morgen


switi lobi: Donderdag, december 27, 2007 09:32
De grootste kracht moet nog naar buiten komen... en wordt gedragen zonder masker.

Strekte lieverd, vooral voor haar.

Knuffff en liefs, switi lobi


sunset: Donderdag, december 27, 2007 09:26
Een pracht van een tonend delend gedicht heb je hier neergezet.
En een treffende aflsuitende laatste strofe.
Liefs en warme knuf, sunset


Over dit gedicht
Auteur:  Ria Klein Herenbrink Abbo 1Abbo 2
Gecontroleerd door:  
Gepubliceerd op:  27 december 2007
Thema's:
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de Gedichten-Freaks en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de Gedichten-Freaks blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door Gedichten-Freaks zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.

© Gedichten-Freaks 2024, alle rechten voorbehouden.