Liggend in mn bed,
gaan mn ogen langzaam open.
Wat gaat zo'n nacht toch snel.
Weer een nieuwe dag.
Weer een dag zien door te komen.
Ik schenk iedereen in mn
omgeving, altijd maar een lach.
Hopend dat iedereen me mag.
Ik doe altijd maar vrolijk.
Want wat ik vanbinnen voel,
hoeft een ander toch immers
niet te weten?
Maar vanbinnen voel ik die pijn.
Ik zou alles willen vergeten,
opnieuw beginnen.
Dat wat er is gebeurd
achtervolgt me zo.
Ik wil niet zo eenzaam zijn.
Ik wil die pijn niet
meer voelen.
Ik wil het wel uitschreeuwen
zodat mensen weten wat ik voel,
wat ik nou bedoel.
Maar ze denken dat ik
altijd maar vrolijk ben,
dat ik geen zorgen ken.
Maar vanbinnen voel ik
dat intense verdriet.
Ik zou het zo anders willen.
Want dit, dit wil ik niet.