glimlach en eenzaam
Een glimlach siert haar gezicht,
Ze is alleen..
Niemand om haar heen..
Een glimlach siert haar gezicht,
In de leegte starend
Ze ziet niets
Een glimlach siert haar gezicht,
Kijkt ze naar je,
Nee, ze ziet je niet
Een glimlach siert haar gezicht,
Toch dwalen de tranen in haar ogen
Waar zal ze aan denken?
Een glimlach siert haar gezicht,
Ze kent je niet,
Maar toch,
Denkt ze aan je.
Ze is alleen..
Niemand om haar heen..
Een glimlach siert haar gezicht,
In de leegte starend
Ze ziet niets
Een glimlach siert haar gezicht,
Kijkt ze naar je,
Nee, ze ziet je niet
Een glimlach siert haar gezicht,
Toch dwalen de tranen in haar ogen
Waar zal ze aan denken?
Een glimlach siert haar gezicht,
Ze kent je niet,
Maar toch,
Denkt ze aan je.
Reacties op dit gedicht
| De kleine Vos: | Donderdag, maart 20, 2008 09:28 |
| heel herkenbaar maar zo integer verwoord ik noemde mezelf vroeger vrouwtje glimlach liefs sonja | |
| doetsi: | Donderdag, februari 07, 2008 18:15 |
| Zij ziet meer dan menig ander! mooi dit | |
| Nummer 127: | Maandag, december 10, 2007 19:27 |
| lachen is huilen dat is mijn overtuiging maar als je niet kunt lachen moet je lachen dat is mijn filosofie Nummer 127 |
|
Over dit gedicht
| Auteur: white angel | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 10 december 2007 | ||
| Thema's: | ||