Luister, liefste knuffel, er zijn dingen die je niet zien wilt,
hoe langer ik je dicht bij me houd hoe harder je blik lijkt,
de watervaste stift blijkt toch niet zijn werk te doen,
ik moest missen wat ik eens had, gevonden in de riolering,
ik heb van hem gehoduen met een overmatige liefde,
hij hield zijn hart vast en wist hoe het aflopen zou.
Liefste knuffel, je kent mijn diepste geheimen,
ik knipte ooit samen met mijn broer je haren af,
en niets van dit alles zal jou tegenhouden te dromen
over lang vervlogen tijden, ik mis zijn troostende woorden,
zal ik nog lang moeten wachten tot er een brief komt
"ik kan je niet missen!"
Mijn talent heeft me in de steek gelaten,
ik kwam, ik zag en verloor, geen toekomst meer voor 'ons',
is er ooit een 'ons' geweest of was het mijn verbeeldingsvermogen
zo dat ik mijzelf vertelde dat wij bij elkaar hoorden.
Soms vraag ik me af hé, lieve knuffel,
of ik ooit zou kunnen vergeten wat ik hem heb gezegd.
Mijn laaste woorden dreunen door mijn hoofd
terwijl de zijne er gelijk bovenop geflikkerd wordenj.
"Sorry 2 a4tje's
But wish you the best."
Het mes is in mijn hart gestoken knuffel,
door mijzelf, door mijn ware liefde
en door hem, hij die niet weet dat ik überhaupt nog aan hem denk.
Ik zou willen weten waar alles terecht komt nu.