Ik doe alsof ik blij ben dat je weg bent.
Ik deed stom en toen ben je weggerend.
Deze vier muren komen dichterbij met de dag.
Ik ga dood van binnen, sinds de laatste keer dat ik je zag.
Niemand ziet mijn verdriet, ik ben een acteur.
Nachten lang, huilend zit ik tegen de deur.
De pijn is echt, niemand weet dat het zeer doet.
Ik huil van binnen, onzichtbaar bloed.
Waarom zei ik niet dingen, die ik moesten zeggen?
Ik snap mezelf niet meer, ik kan niks uitleggen.
Hoe kon ik me engel laten gaan?
Wat heb ik ons aangedaan?
Mijn wereld valt uit elkaar.
En ik wil nog iets zeggen.
Zo duidelijk, ik lees mijn woorden keer op keer.
Het is te laat, want je bent er niet meer.
De nachten zijn donker en de dagen zijn grauw.
Ik kan nergens anders meer aan denken, alleen maar aan jou.
Ik mis je zo erg, ik ga dood, ik stik.
Niemand weet het behalve ik.
Je hebt mijn hart, hij is gebroken.
Mijn lichaam is maar weggedoken.
Ik mis je warmte, je liefde, je lach.
Tranen als watervallen, ik hoop dat het mag.
Ik lig wakker, het is half vier.
Het verdriet is te groot, was jij maar hier.
Ik schreeuw in de hoop dat je mij hoort.
Ik luister vol verwachting, maar geen antwoord.
Hoe gaat het met me, vraag het mijn hart.
Nee, er komt nooit meer een nieuwe start.
Overal bloed, mijn hart aan stukken gescheurd.
Niet aan te doen, het is al gebeurd.
Miljoenen woorden zouden nog niet kunnen zeggen, hoe ik me voel.
Ik ben stil, rustig en ik blijf koel.
Miljoenen jaren verder, in een ander leven, in de kou,
Weet ik nog steeds dat ik van je hou.
Aan jou, ik weet dat ik niet veel praat.
Ik volg je waar je ook heen gaat.
Al moet het vermomd.
Ik hoop dat je ooit terugkomt.