Gedichten-Freaks
Zoeken
Nieuws
Wie doet wat
Aanmelden
Gebruikersnaam
Wachtwoord
Aanmelden
Wachtwoord vergeten?
Nog geen account? Registreer!
Registreren
×
Velden met een astriek (*) zijn verplicht!
Je schrijversnaam/gebruikersnaam*
Wachtwoord*
Bevestig wachtwoord*
E-mailadres*
Webadres
Geboortedatum
Land*
Selecteer je land
Nederland
België
Anders
Hoe heb je ons gevonden?
Ik wil per mail op de hoogte worden gehouden van leuke aanbiedingen van de Gedichten-Freaks en partners.
Registeren
Wachtwoord vergeten
×
Email adres
Versturen
niemand heeft een idee
de pijn groeit groot
misschien ga ik wel dood
het voelt net als een steen
steeds zwaarder en alleen
niet te zien vanaf daar
verborgen binnen in maar
langzaam kun je raden
verbindt voor mij de draden
dokters hebben geen gevoel
weten nooit wat ik bedoel
het is maar hun werk
net zoals zondag naar de kerk
ook psygologen komen er niet uit
een stoornis roepen ze luid
daar ook weer weg gegaan
weet niet wat ze hebben gedaan
vrienden zo dichtbij
soms staan ze aan je zij
oploseling verdwijnen ze weer
alles doet nog steeds zeer
ouders zijn precies hetzelfde
houden het vol tot de elfde
gaan dan weer verder met hun leven
zonder begrip een kans te geven
en hoe nu dan?
is er iemand die het oplossen kan?
moet ik praten met mensen?
of gewoon doen wat hun wensen?
Reacties op dit gedicht
violetXkurt vindt het leuk als je reageert op dit gedicht
Nog geen account bij Gedichten-Freaks?
Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres
Registreren en plaatsen
Sabri83
:
Dinsdag, december 04, 2007 17:47
Heeeeeeeel erg mooi. x
Over dit gedicht
Auteur:
violetXkurt
Gecontroleerd door:
michris
Gepubliceerd op:
03 december 2007
Thema's:
[IK]
[Verdriet]
[Leven]