Mijn leven is lijk een jojo.
Hetzelfde effect van ups and downs.
Ik denk nog altyd aan die ene geliefde.
Die ik nog steeds in men hartje bemin.
En maar niet vergeten kan.
Dat gemis dat maar niet weg wilt gaan.
Altyd nog aan hem denken.
Ookal is dat verkeerd.
Waarom nog denken aan iemand die mijn hartje liet lijden.
En die me zo kwetste.
Maar op een dag was er iemand anders.
Mijn grootste geliefde werd stilaan vergeten.
Van dag tot dag.
Hopen op nieuw geluk in liefde.
Maar die er na een tyd inzien toch niet kan zijn.
Elke dag werd ik toch verliefd op die ene gast.
Maar op de laatste dag.
Een vreemde vaarwel?
Waren die dag maar geflirt?
Nu niks meer weten van die ene jongen.
Nu zit ik hier maar weer te denken.
Aan mijn ex-lief.
Groots was mijn liefde voor die jongen dus niet.
Als het mijn liefde voor men ex niet kon overtreffen.
Zal ik ooit een jongen ontmoeten?
Die men hartje weer in vuur en vlam zet.
En mijn ex-geliefde vergeten kan.
Dus hoop ik dat eens die jongen er zal zijn.
Dat zorgt dat die ene slecht geliefde vergeten wordt.
En bijna uit mijn hart word verbannen.
Voor een nieuw en gelukkig leven.
Van iemand waar ik dolgraag van hou en die mij nooit zou bedriegen en beliegen.