Ik schenk nog een glas wijn in terwijl ik diep zit te denken
Ik mors alles over tafel maar ik blijf gewoon schenken
De druppels vallen op mijn broek maar dat dringt niet tot me door
Ik mors alles op de bank maar daar interesseer ik me niet voor
Door al de wijn vergeet ik mijn zorgen
Net als mijn kater, bewaar ik die voor morgen
Ik ben te moe om te slapen
En te lui om te gapen
Te emotieloos om te huilen
Maar wel zo laf om alles te verschuilen
Dat is te simpel om te verklaren
Omdat alle chaos in mijn hoofd moet bedaren
Met de kurk in mijn hand, kijk ik naar de lege fles wijn
En besef dat mijn hoofd nooit meer zo leeg zal zijn
Elke zwarte bladzijde in mijn verleden
Probeer ik wit te maken in het heden
Het pad is eindeloos dus ik heb nog een lange weg te gaan
Maar dan moet ik nog wel op mijn benen blijven staan